Αμφισβητούμενες Προεκλογικές Αρλούμπες

Ήταν τρομερά εύστοχη η παρομοίωση των πολιτικών μας πραγμάτων με το παραμύθι του Λαγού και της Χελώνας. Εύστροφο και to the point!

Αλλά τελικά, μάλλον το ίδιο δε συμβαίνει πάντα, στο καθετί; Ακου να δεις, τι μου ήρθε τώρα.
Όποιος βιάζεται κάπου σκοντάφτει, ενώ το καλό το πράγμα αργεί να γίνει. Ή ίσως οι εύστροφοι, οι εξυπνάκηδες, τα ξεφτέρια απλά την πατάνε από υπερβολική αυτοπεποίθηση και οι άλλοι, οι nerd, οι μεθοδικοί, οι κάθε-πράγμα-στον-καιρό-του-κι-ο-κολιός-τον-Αύγουστο φτάνουν αργά αλλά σταθερά στο τέλος και κάνουν νια-νια-ναι-νιάααααααααααααααααααα!!!!

Και ξέρεις αυτό φαίνεται επιφανειακό, αλλά εγώ το έπιασα το υπονοούμενο, μου ήρθε το φως το αληθινό, όπως χειροκροτούσα στην φαντασία μου με έκσταση τον Πρόεδρο που φώναζε Ζήτω ο Χρηστός - γιατί μόνο στους South Park έχουν ειπωθεί τέτοια πράγματα, μα τον Δία και υπό την μορφή σάτιρας. Όχι σε προεκλογικό λόγο με κοινό, κάμερες, δημοσιογράφους και λοιπά. Αδερφέ, γι’ αυτό οι γέροι έχουν ξεφύγει εντελώς και βρίζουν και μουντζώνουν σε κάθε ευκαιρία που θα τους βρεθεί. Που να τα χωρέσει όλα αυτά το μυαλό του λογικού ανθρώπου που έζησε σε μια εντελώς άλλη κοινωνία από αυτή που βιάζουμε και μας βιάζει σήμερις. Εγώ πάντως αποφάσισα να την κουβαλάω στο τσεπάκι μου την φώτιση, στο εξής, τζάμπα να πάει τόση έκλαμψη.

Αλλά, έχει γίνει βλέπετε μεγάλη συνήθεια στην Ελλάδα να συνταυτίζεται η πραγματικότητα με την κωμωδία και συχνά με την τραγωδία!!! Που να φτάσει ένα απλό, καθημερινό enlightment της στιγμής. Τα πάντα όλα, κι όλα μαζί στο μπλέντερ με background το σουρεαλιστικό σκηνικό μιας χώρας που παραπαίει τόσο θλιβερά μπρος στα μάτια εκείνων που την πονούν και την αγαπούν, μπρος τα μάτια μιας άλλης νέας γενιάς, που σαν και τη δική μας, σαν και τη δική σας, σαν την κάθε νέα γενιά που ανθοφορεί δειλά στη χώρα μας, δεν της απομένει τίποτα θετικό, τίποτα να ελπίσει από τους μεγαλύτερους, από τους προηγούμενους.
Κάνουν τα παιδιά τους, που θα μπορούσαν να ήταν και δικά μας παιδιά, πρεζάκια στο βόλεμα, στην εκούσια εθελοτυφλία, στην προσποίηση, στα υπόγεια μονοπάτια του συμβιβασμού. Παναθεμά τους, μας το παίζανε και επαναστάτες όλοι τους στα 60ς & 70ς, με οράματα, give peace a chance, flower power και τα ρέστα. Μια χαρά τα κάνατε κι εσείς…
Γι αυτό σου λέω εγώ, αυτοί που τα σκεφτήκανε καλά και ορθά, οι σκεπτόμενοι ετούτου του Κόσμου πάντα κάπου ξεχνιούνται, σε κάποιο λοξό μονοπατάκι του πάθους τους και του οράματός τους, τα χάνουνε. Κι έρχεται η κάθε σκατόχελώνα που σούρνεται αργάααααααααααααααααααααα και νωχελικά και τσούπ! Πάρτηνα πρώτη στη γραμμή τέλους, άσε τον άλλον να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Κοιμάται κι ονειρεύεται, πως την αυγή παντρεύεται.

Και αν το σκεφτείς, ακόμα κι αν δεν σου ήρθε όλη η φώτιση μαζεμένη όπως εμένα με αυτό το Ζήτω ο Jesus του κυρ-Προέδρου, θα δεις πως υπάρχει μια κάποια σχέση.

Θα σου δώσω άλλο ένα ωραίο παράδειγμα, προεκλογικό και βγαλμένο μέσα από τη ζωή την ίδια, για να δεις πως μπορεί η χελώνα να γίνει και φελλός, χωρίς να χρειάζεται καμία συνταγή. Απλά με το πέρασμα του Χρόνου, μπορεί να επέλθει αυτή η μετάλλαξη, είναι κάτι που το έχουμε όλοι μας, αλλά εξελίσσεται μόνο στον Άνθρωπό τον Σωστό, με Αρχές – όχι μαλακίες.

Είναι που λες ο συμμαθητής μου ο Φίλιππας, εγώ τον ξέρω μόνο από μακριά. Αλλά ήταν εύκολο να τον παρατηρείς, δεν έκανε ποτέ τίποτα!! Μιλάμε για ένα ξύλο απελέκητο, με τα λεφτά του μπαμπά, μόνο γκόμενες και καφέ στην πλατεία. Εντάξει είναι πολλά άτομα φίλοι μου που δεν γουστάρουν σχολείο αλλά είναι πανέξυπνοι. Μα, αυτός, μιλάμε καμία όρεξη ούτε να σκεφτεί σε πιο στενό να στρίψει, δηλαδή απορώ που μπορούσε και ανέπνεε χωρίς αναγκαστική προτροπή «Φίλε, εισπνοή, εκπνοή, μην ξεχνιέσαι»

Όλοι πήγαμε, κάποιοι γύρισαν, ξαναέφυγαν, άλλοι ξαναγύρισαν, ο Φίλιππας εκεί. Σταθερός σαν βράχος στην απραξία του μικροαστισμού, να χαίρεται που «τρώει» λαχταριστά μπιζουδάκια λόγω ωριμότητας και όπως πάντα το κεφάλαιο έρεε προς υποστήριξη των δήθεν περιπετειών-να έχουμε να λέμε.

Τον βλέπω που λες μετά από ένα εκατομμύριο χρόνια, εκείνος δεν ξέρει ότι η μάνα μου ήταν το super κομματόσκυλο (sorry, μαμά…) για χρόνια, γραμματέας και τα ρέστα, αν και αυτή την «σκότωσαν» νωρίς, είχε βλέπεις ιδεολογία και αυτά τα πράγματα είναι τρε-μπανάλ τουλάΣΤιχον σε ένα κόμμα…πφφφφ… ιδεολογία…ΧΑ!..ας γελάσω….
Τελοσπάντων, η δικιά μου τα έχει παρατήσει, έχει μαλλιάσει κι εμένα η γλώσσα μου, αλλά είναι η γνωστή-άγνωστη ακόμα, δεν λέω.
Την θυμούνται όλοι πριν τις εκλογές και μετά την ξεχνάνε….

Παθαίνει ο Φιλιπς ένα μινι-σοκ, όπως οι μετασεισμοί που δεν κουνάει πολύ αλλά παραταύτα σου κόβονται τα πόδια από τον πανικό, με θυμάται-δε με θυμάται. Εγώ βλέπεις κλίνω ηθελημένα προς το άγνωστος Χ, ούτε να με ξέρουν, ούτε να τους ξέρω τους σιχαμένους πολιτικάντιδες και παρατρεχάμενους τους – ΟΥΣΤ!.
Προσπαθεί μάταια να κάνει τη σύνδεση, Τον αφήνω να ψάχνεται γιατί γουστάρω να δημιουργώ αυτό το ομιχλώδες μυστήριο. Σε έχω δει – κάπου..κάπου σε ξέρω…
Με τα πολλά, τον ρωτώ,
«Τι κάνεις λοιπόν, Φίλιππα? Με τι ασχολείσαι?»
«Αααα!!! Εμείς εδώ» πιάνει και την μάνα μου αγκαλιά στο "εμείς", όλο νόημα, πήρε φάτσα γητευτή σαλαμάνδρας «εδώ, στον αγώνα για το κόμμα!». Ανατριχίλα από υπερβολική δόση δηθενίλας και υποκρισίας και μια γλίτσα, ξέρεις..
«’Αντε, βρε, σε καλό να σας βγει. Αλλά με τι ασχολείσαι γενικά?»
«Εεε…..γενικά…εδώ στο κόμμα...»
«Βρε, τι δουλειά κάνεις? Πέρα από το κόμμα...»
«Α, να, μωρέ, στο δημόσιο έχω μπει, αλλά υπάρχει και καλύτερα, μετά τις εκλογές θα δούμε.»

Γέλασα, ναι, ομολογώ… Θα ήθελα να του ρίξω μια μπουνιά… Από πού να ξεκινήσω? Αλλά γέλασα, γιατί καλώς ή κακώς ως Μεταναστόπουλος ζω μακριά από όλα αυτά τα ευτράπελα, μπορώ να το αντιμετωπίσω με ένα άκρα φιλοσοφημένο χιούμορ, παρότι το βρίσκω αρρωστημένο. Και ήθελα να βγάλω πάνω του το κοινωνικόπολιτικό μου άχτι ολόκληρο!!!

Λυπάμαι που ακόμα και σήμερα, νέοι άνθρωποι στην δική μου ηλικία, κάνουν τα ίδια, ζουν και δρουν ως κακέκτυπα, φερέφωνα και αντιγράφουν την κάθε ιστορικά εθνική αθλιότητα με το καρμπόν της φελλότητάς τους, λες και θα χάσουμε άμα δεν έχουμε λιγότερους φελόχελώνες.

Περιπλανιέμαι στον υπέροχο κόσμο των blogs και χαίρομαι που όλοι βλέπουν πως κάτι πρέπει να γίνει.
Με φοβίζει όμως που κανείς δεν ξέρει και δεν φαντάζεται το τι πρέπει και το πώς αυτό θα γίνει.
Με τρομάζει που δεν έχουμε αρχίσει να κάνουμε κάτι γι’ αυτό ήδη...

Η Ελευθερία της Ψυχής, όμως...

Γιατί πιστεύω πως δεν είμαστε σήμερα ελεύθεροι κατά καμία έννοια.

Λέγεται πως το πρώτο ανθρώπινο σύστημα κατέρρευσε, κατά το οποίο η Φύση ήταν πάνω από τους Νόμους, η Γη ήταν ανώτερη των Πολιτειών και η θέληση του καθένα πάνω από τα Ήθη, όταν ο Άνθρωπος δεν αρκέστηκε στην σημερινή του τροφή, αλλά θέλησε να προετοιμαστεί και για το Αύριο, και τελικά αποφάσισε να ζήσει μαζί με τους άλλους Ανθρώπους. Λέγεται πως τότε έχασε την αληθινή του ευτυχία, και έγινε δούλος όχι μόνο του εαυτού του, μα και των άλλων, όπως επίσης των άψυχων πραγμάτων.

Σας μεταφέρω, γι αυτό, ένα κομμάτι από την "Ελληνική Νομαρχία" (Ανώνυμος, 1806) χωρίς όλα τα σημεία στίξης, ζητώ συγνώμη. Αλλά θέλω να ελπίζω πως αυτό που μετράει είναι η ουσία του Λόγου και ελπίζω να δείτε κι εσείς πως και η πραγματικότητά μας μένει ίδια. Ακόμα κι αν όλα έχουν αλλάξει επιφανειακά - σαν τα σημεία στίξης - είμαστε δυστυχώς δέσμιοι ακόμα και πνευματικά σκλαβωμένοι, σε μια Κοινωνία που δεν αγαπά και δεν σέβεται τίποτα.

" Ιδού λοιπόν, πόσον αναγκαία είναι η ελευθερία εις τον άνθρωπον, δια να γνωρίσει το είναι του.
Ο δούλος, αδελφοί μου, δεν γίνεται ποτέ ελεύθερος, αν δε γνωρίσει τι εστί ελευθερία, και όστις αγνοεί την ελευθερίαν, αγνοεί το είναι του.
Ο δούλος, πιστεύσατέ μοι το αδελφοί, ποτέ δεν στοχάζεται, ότι είναι όμοιος με τον κύριόν του, αλλά είναι σχεδόν βέβαιος, ότι αυτός πρέπει να είναι δούλος, και εκείνος κύριος.
Βαβαί!
Πως φλογίζεται όμως η καρδία εκείνων, οπού γνωρίζουσι την ελευθερίαν, και δεν την έχουσι.
Εκείνοι αληθώς τυραννούνται, και εξακολούθως εκείνοι μόνον γνωρίζουσι εντελώς την ανάγκη τοιούτου καλού.
Εις αυτούς πρέπει να ελπίζωσιν οι υπόδουλοι λαοί, επειδή αυτοί τρόπον τινά μετριάζουν την ασχημότητά των, ως μερικά κτίρια μίαν καταδαφισμένην πόλιν στολίζουσι.
Αυτοί λοιπόν, ας διδάξουσι την αλήθειαν, και ας καταπείσωσι μίαν φοράν τους αγαπητούς μου Έλληνας να γνωρίσωσιν, ότι μόνη η δουλεία είναι πρόξενος των όσων κακών αυτοί πάσχουσι, και ας καταλάβουν πόσον τους είναι αναγκαία η ελευθερία, δια να ζήσωσι όσον το δυνατόν ευτυχείς, επειδή χωρίς αυτήν δεν ημπορούν να έχουσι ούτε δικαιοσύνη, ούτε ομοιότητα, ούτε αγάπην, και εν ενί λόγω ουδεμία αρετή.
Τουναντίον δε, εις την ελευθέραν ζωήν η αξιότης τιμάται, έκαστος συμπολίτης ευρίσκει το καλόν του εις το καλόν των άλλων.
Εκεί καθείς είναι μέρος του όλου, εκεί η αρετή δοξασμένη, εκεί η ανδρεία γνωρισμένη, εκεί η αγαθότης ενεργημένη, εκεί η φιλία φυλαττομένη, εκεί η τιμή αξιοτίμητος, ο κριτής απροσωπόληπτος, ο κρινόμενος μόνος, νόμοι οι διαυθεντευταί, νόμοι οι δικασταί, η αθωότης απτότητος, η τιμωρία δίκαια, αντίμειψις κοινή, και μύρια άλλα χρηστά κατορθώματα, όπου χάριν συντομίας δεν αναφέρω.
Και ποιός δεν βλέπει πόσον είναι αναγκαία η ελευθερία;
Ο ενάρετος θέλει γνωρίσει την ανάγκη και θέλει προκρίνει την ελευθέραν ζωήν, όπου βλέπει να είναι η αρετή τιμημένη και δοξασμένοι οι ενάρετοι.
Ο γενναίος τη ψυχή, και αυτός δεν θέλει εύρει δισταγμόν, βλέποντας τους ελευθέρους λαούς να αιωνιάζωσι τα ονόματα των γενναίων ανδρών, και των ηρώων.
Ποιός, οποιασδήποτε καταστάσεως, τέλος πάντων, δεν θέλει να γνωρίζει το μέγα όφελος της ελευθέρας ζωής;
....
Όντας φανερόν λοιπόν, ότι μόνον η ελευθερία αποκαταστεί τους ανθρώπους ενάρετους, και εμφυτεύει εις τα καρδίας όλων των πολιτών την άμιλλαν προς το ευ πράττειν, δια τούτο εις μόνον τας ελευθέρας πολιτείας γεννώνται τα μεγάλα υποκείμενα, και ιδού πως η ελευθερία είναι πρόξενος μεγάλων κατορθωμάτων.
Και καθώς εν άνθος ευώδες, όταν γεννάται ανάμεσα εις τα δάση, όπου κανείς δεν το βλέπει, ή καταβιβρώσκεται από τα θηρία, ή κατασήπεται από τον καιρόν, τοιούτης λογής ακολουθεί και εις τα υποδουλωμένας πόλεις, εις τα οποίας, όταν ευρίσκεται κανένα άξιον υποκείμενον, μην έχοντας τον τρόπο να εμφανισθή, αποθνήσκει, χωρίς τινάς να γνωρίση την αξιότητά του.
Δια τούτο και η Ιστορία παντελώς σχεδόν, ή πολλά σπανίως μας αναμνήει υποκείμενα άξια, υπό της δουλείας, τουναντίον δε πλουσιοπαρόχως εξιστορεί μύρια ονόματα μεγάλων ανδρών ελευθέρων πολιτειών, ωσάν οπού μία ελευθέρα πολιτεία είναι προς τα άξια υποκείμενά της, ως εν καλλιεργημένον περιβόλεον προς τα άνθη του, τα οποία και γνωρίζονται, και χρησιμεύουσι, και επαινώνται.
Αλλά, πόσας φοράς πρέπει να εκφωνήσω, ότι η ελευθερία είναι αναγκαιοτέρα από την ιδίαν ύπαρξιν εις τον άνθρωπον!
Αυτή γαρ αποκαταστεί γλυκείαν την ζωήν, αυτή γεννά διαυθεντευτάς της πατρίδος, αυτή νομοδότας, αυτή εναρέτους, αυτή σοφούς, αυτή τεχνίτας, και αυτή μόνον, τέλος πάντων, τιμά την ανθρωπότητα.
Πόσοι, άραγε, άνδρες άξιοι γεννώνται εις την Ελλάδα, αλλά καθώς γεννώνται, ούτως και αποθνήσκουν, μην έχοντες τα αναγκαία μέσα εις το να κατορθώσουν μεγάλα πράγματα...."