Η Ελευθερία της Ψυχής, όμως...

Γιατί πιστεύω πως δεν είμαστε σήμερα ελεύθεροι κατά καμία έννοια.

Λέγεται πως το πρώτο ανθρώπινο σύστημα κατέρρευσε, κατά το οποίο η Φύση ήταν πάνω από τους Νόμους, η Γη ήταν ανώτερη των Πολιτειών και η θέληση του καθένα πάνω από τα Ήθη, όταν ο Άνθρωπος δεν αρκέστηκε στην σημερινή του τροφή, αλλά θέλησε να προετοιμαστεί και για το Αύριο, και τελικά αποφάσισε να ζήσει μαζί με τους άλλους Ανθρώπους. Λέγεται πως τότε έχασε την αληθινή του ευτυχία, και έγινε δούλος όχι μόνο του εαυτού του, μα και των άλλων, όπως επίσης των άψυχων πραγμάτων.

Σας μεταφέρω, γι αυτό, ένα κομμάτι από την "Ελληνική Νομαρχία" (Ανώνυμος, 1806) χωρίς όλα τα σημεία στίξης, ζητώ συγνώμη. Αλλά θέλω να ελπίζω πως αυτό που μετράει είναι η ουσία του Λόγου και ελπίζω να δείτε κι εσείς πως και η πραγματικότητά μας μένει ίδια. Ακόμα κι αν όλα έχουν αλλάξει επιφανειακά - σαν τα σημεία στίξης - είμαστε δυστυχώς δέσμιοι ακόμα και πνευματικά σκλαβωμένοι, σε μια Κοινωνία που δεν αγαπά και δεν σέβεται τίποτα.

" Ιδού λοιπόν, πόσον αναγκαία είναι η ελευθερία εις τον άνθρωπον, δια να γνωρίσει το είναι του.
Ο δούλος, αδελφοί μου, δεν γίνεται ποτέ ελεύθερος, αν δε γνωρίσει τι εστί ελευθερία, και όστις αγνοεί την ελευθερίαν, αγνοεί το είναι του.
Ο δούλος, πιστεύσατέ μοι το αδελφοί, ποτέ δεν στοχάζεται, ότι είναι όμοιος με τον κύριόν του, αλλά είναι σχεδόν βέβαιος, ότι αυτός πρέπει να είναι δούλος, και εκείνος κύριος.
Βαβαί!
Πως φλογίζεται όμως η καρδία εκείνων, οπού γνωρίζουσι την ελευθερίαν, και δεν την έχουσι.
Εκείνοι αληθώς τυραννούνται, και εξακολούθως εκείνοι μόνον γνωρίζουσι εντελώς την ανάγκη τοιούτου καλού.
Εις αυτούς πρέπει να ελπίζωσιν οι υπόδουλοι λαοί, επειδή αυτοί τρόπον τινά μετριάζουν την ασχημότητά των, ως μερικά κτίρια μίαν καταδαφισμένην πόλιν στολίζουσι.
Αυτοί λοιπόν, ας διδάξουσι την αλήθειαν, και ας καταπείσωσι μίαν φοράν τους αγαπητούς μου Έλληνας να γνωρίσωσιν, ότι μόνη η δουλεία είναι πρόξενος των όσων κακών αυτοί πάσχουσι, και ας καταλάβουν πόσον τους είναι αναγκαία η ελευθερία, δια να ζήσωσι όσον το δυνατόν ευτυχείς, επειδή χωρίς αυτήν δεν ημπορούν να έχουσι ούτε δικαιοσύνη, ούτε ομοιότητα, ούτε αγάπην, και εν ενί λόγω ουδεμία αρετή.
Τουναντίον δε, εις την ελευθέραν ζωήν η αξιότης τιμάται, έκαστος συμπολίτης ευρίσκει το καλόν του εις το καλόν των άλλων.
Εκεί καθείς είναι μέρος του όλου, εκεί η αρετή δοξασμένη, εκεί η ανδρεία γνωρισμένη, εκεί η αγαθότης ενεργημένη, εκεί η φιλία φυλαττομένη, εκεί η τιμή αξιοτίμητος, ο κριτής απροσωπόληπτος, ο κρινόμενος μόνος, νόμοι οι διαυθεντευταί, νόμοι οι δικασταί, η αθωότης απτότητος, η τιμωρία δίκαια, αντίμειψις κοινή, και μύρια άλλα χρηστά κατορθώματα, όπου χάριν συντομίας δεν αναφέρω.
Και ποιός δεν βλέπει πόσον είναι αναγκαία η ελευθερία;
Ο ενάρετος θέλει γνωρίσει την ανάγκη και θέλει προκρίνει την ελευθέραν ζωήν, όπου βλέπει να είναι η αρετή τιμημένη και δοξασμένοι οι ενάρετοι.
Ο γενναίος τη ψυχή, και αυτός δεν θέλει εύρει δισταγμόν, βλέποντας τους ελευθέρους λαούς να αιωνιάζωσι τα ονόματα των γενναίων ανδρών, και των ηρώων.
Ποιός, οποιασδήποτε καταστάσεως, τέλος πάντων, δεν θέλει να γνωρίζει το μέγα όφελος της ελευθέρας ζωής;
....
Όντας φανερόν λοιπόν, ότι μόνον η ελευθερία αποκαταστεί τους ανθρώπους ενάρετους, και εμφυτεύει εις τα καρδίας όλων των πολιτών την άμιλλαν προς το ευ πράττειν, δια τούτο εις μόνον τας ελευθέρας πολιτείας γεννώνται τα μεγάλα υποκείμενα, και ιδού πως η ελευθερία είναι πρόξενος μεγάλων κατορθωμάτων.
Και καθώς εν άνθος ευώδες, όταν γεννάται ανάμεσα εις τα δάση, όπου κανείς δεν το βλέπει, ή καταβιβρώσκεται από τα θηρία, ή κατασήπεται από τον καιρόν, τοιούτης λογής ακολουθεί και εις τα υποδουλωμένας πόλεις, εις τα οποίας, όταν ευρίσκεται κανένα άξιον υποκείμενον, μην έχοντας τον τρόπο να εμφανισθή, αποθνήσκει, χωρίς τινάς να γνωρίση την αξιότητά του.
Δια τούτο και η Ιστορία παντελώς σχεδόν, ή πολλά σπανίως μας αναμνήει υποκείμενα άξια, υπό της δουλείας, τουναντίον δε πλουσιοπαρόχως εξιστορεί μύρια ονόματα μεγάλων ανδρών ελευθέρων πολιτειών, ωσάν οπού μία ελευθέρα πολιτεία είναι προς τα άξια υποκείμενά της, ως εν καλλιεργημένον περιβόλεον προς τα άνθη του, τα οποία και γνωρίζονται, και χρησιμεύουσι, και επαινώνται.
Αλλά, πόσας φοράς πρέπει να εκφωνήσω, ότι η ελευθερία είναι αναγκαιοτέρα από την ιδίαν ύπαρξιν εις τον άνθρωπον!
Αυτή γαρ αποκαταστεί γλυκείαν την ζωήν, αυτή γεννά διαυθεντευτάς της πατρίδος, αυτή νομοδότας, αυτή εναρέτους, αυτή σοφούς, αυτή τεχνίτας, και αυτή μόνον, τέλος πάντων, τιμά την ανθρωπότητα.
Πόσοι, άραγε, άνδρες άξιοι γεννώνται εις την Ελλάδα, αλλά καθώς γεννώνται, ούτως και αποθνήσκουν, μην έχοντες τα αναγκαία μέσα εις το να κατορθώσουν μεγάλα πράγματα...."