Η σωτηρία της Ψυχής, είναι πολύ μεγάλο πράγμα!

Από ένα Ινδικό Παραμύθι
γιατί κάποιοι τα βίωσαν, τα σκέφτηκαν και τα έγραψαν καλύτερα...

- Είμαι γέρος, βέβαια, αλλά δεν έπαψα ποτέ να αναζητάω. Ποτέ δεν θα πάψω να αναζητάω, αυτός φαίνεται πως είναι ο προορισμός μου.
Κι εσύ αναζήτησες κάποτε, έτσι μου φαίνεται. Θέλεις να μου πεις μια λέξη σεβαστέ μου;

- Τι μπορώ να σου πω εγώ, σεβάσμιε; Μήπως πως αναζητάς υπερβολικά; Πως η αναζήτηση σε εμποδίζει να βρεις;

- Μα πως;

- Όταν κάποιος ζητάει, συμβαίνει συχνά να μην βλέπουν τα μάτια του παρά μόνο το πράγμα που ζητάει, συμβαίνει να μην είναι ικανός να βρει τίποτα, να αφεθεί σε τίποτα, επειδή σκέφτεται πάντα μόνο αυτό που ζητάει, επειδή έχει έναν σκοπό, επειδή κατέχεται από το σκοπό.
Ζητάω θα πει: έχω ένα σκοπό. Βρίσκω όμως σημαίνει: είμαι ελεύθερος, στέκομαι ανοιχτός, δεν έχω κανένα σκοπό.
Εσύ, σεβάσμιε, είσαι κατά πάσα πιθανότητα πραγματικά ένας αναζητητής, αφού επιδιώκοντας το σκοπό σου, δεν βλέπεις μερικά πράγματα που είναι μπρος στα μάτια σου.

- Ακόμα δεν καταλαβαίνω απόλυτα τι θέλεις να πεις με αυτό

- Δες, Γκοβίντα μου, αυτή είναι μία από τις σκέψεις που ανακάλυψα. Μπορεί να μου μεταδώσει κανείς τη γνώση, αλλά όχι τη σοφία.
Τη σοφία μπορεί κανείς να τη βρει, μπορεί να τη ζήσει, μπορεί να ενισχυθεί από αυτήν, να κάνει με αυτή θαύματα, αλλά δεν μπορεί να την πει και να την διδάξει.
Αυτό ήταν που υποψιαζόμουνα καμιά φορά όταν ήμουν νέος, αυτό ήταν που με τράβηξε μακριά από τους δασκάλους.
Έχω ανακαλύψει μια σκέψη, Γκοβίντα, που θα σου φανεί πάλι σαν αστείο ή σαν τρέλα, αλλά είναι η καλύτερη μου σκέψη.
Άκουσέ τη: το αντίθετο κάθε αλήθειας είναι εξίσου αληθινό!
Δηλαδή: μια αλήθεια που μπορεί να διατυπωθεί και να περιβληθεί με λόγια είναι μονόπλευρη.
Μονόπλευρα είναι όλα όσα μπορεί κανείς να συλλογιστεί με σκέψεις και να πει με λέξεις, όλα μονόπλευρα, μισά όλα, αποκομμένα από την ολότητα, από τον κύκλο, από την ενότητα.
Όταν ο Φωτισμένος Βούδας μιλούσε διδάσκοντας τον Κόσμο, ήταν αναγκασμένος να τον διαιρέσει σε σανσάρα και Νιρβάνα, σε πλάνη και αλήθεια, σε οδύνη και σε λύτρωση.
Δεν μπορεί κανείς να κάνει αλλιώς, δεν υπάρχει άλλος δρόμος γι΄αυτόν που θέλει να διδάξει.
Ο κόσμος όμως, όσα συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας, δεν είναι ποτέ μονόπλευρος.
Ποτέ ένας άνθρωπος ή μια πράξη δεν είναι μόνο σανσάρα ή μόνο Νιρβάνα, ποτέ δεν είναι ένας άνθρωπος ολότελα άγιος ή εντελώς αμαρτωλός.
Κι αν φαίνεται έτσι, είναι γιατί είμαστε υποταγμένοι στην πλάνη πως ο χρόνος είναι κάτι πραγματικό.
Ο χρόνος δεν είναι πραγματικός, Γκοβίντα, το διδάχτηκα πολλές φορές αυτό.
Κι αν ο χρόνος δεν είναι πραγματικός, τότε είναι πλάνη και η διαχωριστική γραμμή που φαίνεται πως υπάρχει ανάμεσα στον κόσμος και την αιωνιότητα, ανάμεσα στην οδύνη και τη μακαριότητα, ανάμεσα στο καλό και το κακό.

- Πως αυτό;

- Άκουσε καλά, αγαπημένε, άκουσε καλά! O αμαρτωλός που είμαι και που είσαι και εσύ, είναι αμαρτωλός αλλά θα γίνει κάποτε πάλι Βράχμαν,
θα κατακτήσει τη Νιρβάνα, θα γίνει Βούδας – και δες τώρα:
αυτό το «κάποτε» είναι πλάνη, είναι μόνο ένα σύμβολο. Ο αμαρτωλός δεν βρίσκεται στο δρόμο που οδηγεί στο Βούδα, δεν υπόκεινται σε εξέλιξη,
παρόλο που η σκέψη μας δεν μπορεί να συλλάβει αλλιώς τα πράγματα.
Όχι, μέσα στον αμαρτωλό υπάρχει, βρίσκεται τώρα κιόλας, σήμερα ο μελλοντικός Βούδας, το μέλλον του είναι ήδη παρόν, πρέπει να τιμάς σε αυτόν, σ΄εσένα, στον καθένα, τον δημιουργό, τον πιθανό, τον κρυμμένο Βούδα.
Ο κόσμος, φίλε Γκοβίντα, δεν είναι ατελής, ούτε πρέπει να τον βλέπουμε σε έναν αργό δρόμο προς την τελειότητα:
όχι, είναι σε κάθε στιγμή τέλειος, κάθε αμαρτία φέρνει μέσα της τη χάρη, όλα τα μικρά παιδιά έχουν μέσα τους το γέρο, όλα τα νήπια το θάνατο,
όλοι οι ετοιμοθάνατοι την αιώνια ζωή.
Δεν είναι δυνατό για κανένα να δει πόσο έχει προχωρήσει στο δρόμο του ο άλλος, ο Βούδας περιμένει μέσα στον κάθε ληστή και στον παίχτη των ζαριών, μέσα στο Βραχμάνο προσμένει ο ληστής.
Η βαθιά συγκέντρωση χαρίζει τη δυνατότητα να σταματήσει κανείς το χρόνο,να δει συγχρόνως όλη την περασμένη, την τωρινή και τη μελλοντικά ζωή,
και τότε όλα είναι καλά, όλα τέλεια, είναι όλα Βράχμαν.
Γι΄αυτό μου φαίνονται καλά όσα υπάρχουν, ο θάνατος μου φαίνεται σαν ζωή, η αμαρτία σαν αγιότητα, η εξυπνάδα σαν ανοησία.
Όλα πρέπει να είναι έτσι, όλα χρειάζονται μόνο την επιδοκιμασία μου, μόνο την προθυμία μου, τη γεμάτη αγάπη κατανόησή μου- όλα είναι καλά έτσι για μένα, τίποτα δεν μπορεί να με βλάψει.
Έμαθα από το κορμί και από την ψυχή μου πως χρειαζόμουνα πολύ την αμαρτία, χρειαζόμουνα την φιληδονία, την προσπάθεια να αποκτήσω πράγματα, τη ματαιοδοξία, όπως χρειαζόμουνα τη βαθειά απελπισία, για να μάθω να εγκαταλείψω την αντίσταση, για να μάθω να αγαπάω τον κόσμο, για να μάθω να μην τον συγκρίνω πια μ’ οποιονδήποτε από τους κόσμους που είχα επιθυμήσει ή που είχα φανταστεί, με ένα είδος τελειότητας που είχα σκεφτεί εγώ, αλλά να τον αφήνω όπως είναι, και να τον αγαπάω και να του ανήκω με ευχαρίστηση.